வ.விஷ்ணு பக்கங்கள்

          மனித உணர்வுகள் பற்றிய நமது தேடலில் நாம் அதிகம் மை சிந்திவிட்டோம். ஆனால் நம் கடிதப் போக்குவரத்து ஆரம்பித்தபோது நமக்கு அதைப்பற்றி என்ன புரிதல் இருந்ததோ, அதேதான் இப்பொழுதும் இருக்கிறது; நாம் இம்மியளவும் முன்நகரவில்லை. பல சமயங்களில் நான் ஒரு பெரும் பிளவின் விளிம்பில் நின்றபடி உரக்கக் கத்துகிறேன். அப்பொழுது மறுபக்கத்திலிருந்து வரும் பதில் உண்மையிலேயே உன்னுடையதுதானா, அல்லது அவை வெறும் என் வார்த்தைகளின் எதிரொலியா என்று எனக்கு சந்தேகமாக இருக்கிறது; அந்த சந்தேகத்தில் வியப்புதான் மேலிடுகிறது. இக்கரையிலிருந்து நான் நோக்கும்போது, இந்த உலகின் நிம்மதியின்மைக்குக் காரணம் மனித உறவிற்கான தேடல்தானோ என்று தோன்றுகிறது. ஒவ்வொரு முறையும், இம்முறை எப்படியாவது மனித உறவுகளின் நடைமுறை வழக்கங்களைப் புரிந்துக்கொண்டுவிட வேண்டும், என்று முனையும் என் தோழியைப் பார்க்கிறேன். ஒவ்வொரு முறையும் அவள் தோல்வியுற்று, அத்தேடலால் விளையும் காயங்களுக்கு மருந்தாக ஓயாத பொறுமையுடன் உடலுறவுச் சடங்கைப் நடத்திவிட்டு வருகிறாள். ஒவ்வொரு முறையும் விடை கிடைக்காமல் அவள் திரும்பும்போ...

            இன்று காலை எழுந்ததும் சோ காலமானார் என்ற செய்தி அலைபேசியில் வந்ததும் ஒரு கணம் ‘முனுக்’கென்று இதயத்தில் வலித்தது. இதற்கு முன் ஒன்றரை வருடங்களுக்கு முன்பு குஷ்பு தவறுதலாக சோ இறந்துவிட்டார் என்று சொன்னபோது ஏற்பட்ட வலி. அதற்குப் பிறகு ஒன்றரை வருடம் கழித்து இப்பொழுதுதான் சோவின் நினைவே வந்தது. சோவின் சிந்தனையை விட்டு வெகு தூரம் தள்ளி வந்து, மற்ற பிற கருத்தாக்கங்களைப் பற்றித் தெரிந்துகொள்ள ஆரம்பித்துவிட்டதால், கடந்த ஒன்றரை ஆண்டு காலம் சோ அவ்வப்போது மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டபோதெல்லாம் அவர் பல ஆண்டுகள் வாழ வேண்டும் என்ற எண்ணத்தோடு சோவைப் பற்றிய நினைப்பு முடிந்து போனது. ஆனால் தற்போது நினைத்துப் பார்த்தால் இன்று ஒரு மாணவனாக நான் தொடர்ந்து அரசியலை வாசித்தபடி இருப்பதற்குக் காரணம் சோ தான்.           சென்ற வாரம் என் உறவினர்களுடன் அரசியல் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது பன்னிரண்டு வயது நிரம்பிய என் மாமா பையன் என்னிடம், “யப்பா எப்படித்தான் பாலிடிக்ஸ் பேசுறீங்களோ, போரடிக்குது”, என்று கிசுகிசுத்தான்...